Synchroniciteit of toevalligheid? Ik kies er voor om te geloven in dingen die ik niet kan zien of (empirisch) nog te bewijzen zijn.

Ik geloof in ’toeval met betekenis’. Sinds ik als een soort nomade 2.0 door het leven ga (vanaf januari 2023), heb ik al bizar veel van dit soort “toevalligheden” ervaren. Misschien heb je er ooit van gehoord: synchroniciteit.

Synchroniciteit werd voor het eerst uitgelegd door de Zwitserse psychoanalyticus Carl Jung, en al was hij niet de eerste die over synchroniciteit schreef, wordt hij wel als de grondlegger van het fenomeen gezien. Jung gebruikte het begrip synchroniciteit als ‘een bijzondere samenloop van omstandigheden van twee of meer niet-oorzakelijke met elkaar verbonden gebeurtenissen die eenzelfde zin en betekenis hebben’. Synchroniciteit kun je beschouwen als een aanmoediging. Het zijn tekens die zich kunnen laten zien in bijzondere ontmoetingen, cijfers, symbolen of bepaalde mogelijkheden die zich ineens voordoen. Synchroniciteit is daarom misschien het best te omschrijven als ‘toeval met betekenis’. En door de betekenis die het voorval voor jou heeft, verschilt het van gewone toevalligheden die willekeurig gebeuren (Bron: https://www.happinez.nl/spiritualiteit/synchroniciteit-toeval-met-betekenis/).

Ik had in diverse boeken en podcasts al gehoord over synchroniciteit, maar ik had ze nog niet vaak bewust ervaren. Veel mensen geloven dat je meer synchroniciteiten ervaart als je afgestemd bent op je Ziel en op het juiste pad loopt. Dat je doet ‘wat de bedoeling is’ (voor je Ziel). De synchroniciteit kun je dan zien als een een soort positieve feedback: keep on going, je bent lekker bezig! Ik kies er voor om te geloven in synchroniciteit, omdat het geloof hierin mij kracht, steun en positiviteit geeft. Het is prettig om te verkeren in deze staat van zijn.

Een beetje Hawaii in Nijmegen

We beginnen bij één van de eersten: ik zit nietsvermoedend in de bus naar mijn ouders en plotseling zie ik daar een bekend gezicht op me afkomen. Een grote glimlach op zijn gezicht. Nog ietwat beduusd groetten we elkaar met een knuffel. Op die avond in januari tref ik een jongeman die ik ken van het hostel in Maui, Hawaii (!) waar ik in november 2022 verbleef tijdens mijn rondreis door de USA. Wij waren op dat moment de enige Nederlanders in het hostel en ik vond het fijn om – na zoveel weken alleen reizen en nauwelijks Nederlanders – een landgenoot te ontmoeten. In de bus op weg naar een vulkaan – waar we urenlang zouden gaan hiken – hadden we gesprekken over persoonlijke ontwikkeling, onze jeugd en opvoeding. “Toevallig” werkte deze jongen in Nijmegen, de stad waar ik gestudeerd heb en waar mijn ouders wonen. We hadden na mijn terugkomst nog een keer kort contact gehad, maar verder niet. Ik stond dus echt met mijn mond vol tanden toen hij ineens voor me stond in de bus!

Via via

Vervolgens kwam mijn eerste oppasadres in Amsterdam op een geniale manier op mijn pad. Ik heb hier in een eerdere blog ook al over geschreven. Ik had uitgesproken naar iemand én de intentie gezet tijdens een meditatie dat ik minstens een maand in Amsterdam wilde wonen. Vervolgens had ik dit losgelaten, en erop vertrouwt dat als het de bedoeling was, dit op mijn pad zou komen. Binnen enkele dagen krijg ik een appje van een vriendin uit Amsterdam: iemand via via zoekt een oppas voor haar kat, één maand, Amsterdam. Ik voelde gelijk in mijn buik: ja! Het verhaal wordt nog mooier: ongeveer 12 uur voordat ze mijn gegevens doorgestuurd kreeg, was haar oog al gevallen op mijn profiel van een website voor huizenoppassers. Mijn profiel sprak haar aan, maar de eigenaresse heeft toch maar weg geklikt met de gedachte: “ik vind het toch maar niets en vind liever een oppas via via”. En twaalf uur later krijgt ze mijn gegevens doorgestuurd (inclusief de link naar mijn profiel op de oppassite…).

Magic in the air

Tijdens mijn tweede maand in Amsterdam, heb ik me ingeschreven voor een proefles bij een kickboksschool. We doen een namenrondje om te checken of iedereen er is. Ik heb de groep al een keer rond gekeken, hoor de namen, maar heb verder nog niets in de gaten. Totdat ik nog een keer goed kijk…. Ik weet niet of mijn ogen groter werden en mijn mond open viel, maar dat zou heel goed passen bij de situatie, dus hou dat beeld maar vast.

Eén van de deelnemers blijkt namelijk het broertje van een jeugdvriendin van mij! Ik heb hem al in geen eeuwen gezien en had hem bijna niet herkend. De laatste keer dat ik hem zag was hij nog een tiener. Let wel: wij komen beiden niet uit Amsterdam en de overige gezinsleden wonen niet in de Randstad. Wat voor het verhaal goed is om te vertellen: enkele dagen voor de ontmoeting met het broertje, dacht ik terug aan mijn jeugdvriendin. Ik miste haar en vroeg me af hoe het met haar zou zijn; ergens voelde ik dat het misschien tijd werd om contact met haar op te nemen. Ik bekeek haar Insta en de volgende dag is het eerste wat ik zie wanneer ik LinkedIn open – je raadt het misschien al – een post van haar.

Dit spel wordt steeds leuker…!

Maar het verhaal wordt nog toffer: een vriendin van mij vertelde over een bemiddelingsbureau voor huizenoppassers. In dezelfde week had ik dit bedrijf ook voorbij zien komen, maar mijn oog was toen nog niet op het adres gevallen. Wanneer ik – naar aanleiding van het verhaal van de vriendin – nogmaals op de website keek, zag ik een straatnaam die ik maar al te goed kende: dezelfde straat als waar die jeugdvriendin was opgegroeid en haar ouders nog steeds wonen! Het huis waar ik vroeger vaak geweest ben en veel warme herinneringen aan heb. Het huis waarvan ik zelfs het (vaste) telefoonnummer nog weet! (Voor de jongere generaties onder ons: er is een tijd geweest waarin er geen mobiele telefoons bestonden en wij – als we vrienden wilden spreken – naar de vaste huistelefoon moesten bellen). Dus op de één of andere manier leiden verschillende situaties naar die jeugdvriendin en/of de woonplaats.

What’s going on?!

Vorig jaar september heb ik uitgesproken dat ik nog nooit in Leeuwarden ben geweest en daar best eens naar toe zou willen. Ik was op dat moment in Noord-Spanje bij een retraite en één van de deelnemers woonde in Leeuwarden. Gekscherend – maar oprecht gemeend – zei ik toen: als ik ooit in Leeuwarden ben, kom ik een kop koffie bij je drinken! Nog geen half jaar later word ik benaderd om op te komen passen in Leeuwarden. Een profiel dat me al eens opgevallen was, maar waarvan de eigenaresse op dat moment geen oppas zocht. We planden een online kennismaking en aan het einde van het gesprek vertelde ik het retraite-verhaal. Ik spreek de naam van de betreffende man uit – die absoluut geen Friese naam heeft – en ik zie haar blik veranderen. Toen wist ik: zij kent hem! En wat bleek? De man die een half jaar van tevoren deelnaam aan dezelfde retraite als ik, blijkt een goede vriend van de eigenaresse te zijn! Ik had het niet meer, haha! What’s going on?!

Hoogeveenenweg

Een kleine fast forward: in mei van dit jaar verblijf ik in ’s-Hertogenbosch. Ik heb besloten om mijn grote – relatief zware-  koffer te verkopen en een kleiner lichtgewicht model aan te schaffen. Laten we beginnen met het eerste inzicht, dus een note to myself: bestel géén producten online als je ergens relatief kort verblijft (zeker omdat de betrouwbaarheid van de bezorgdiensten tegenwoordig wat te wensen over laat). Mijn nieuwe koffer is nog niet binnen op het moment dat mijn oude koffer wordt opgehaald door de koper, maar dat vind ik geen probleem: ik heb nog een paar dagen te gaan. Komt vast goed, en zo niet: dan toch. Ik had nog een poging gedaan om in het kader van duurzaamheid een geschikte tweedehands koffer in de buurt van ’s-Hertogenbosch te vinden, maar dat was niet gelukt. Ik heb een zwak voor esthetiek en mijn koffer is “mijn leven” op dit moment. Ik gebruik hem veel en zie hem dagelijks. Dus eigenlijk kwam het me wel goed uit dat er geen aanbod was in de regio: kon ik mooi een nieuwe koffer kopen! #zobenikdanookwelweer.

Uiteindelijk zou de koffer één dag te laat geleverd worden, waardoor ik niet meer op het adres zou wonen. Daarom met bezorgdienst afgesproken om de koffer naar het depot in Leeuwaarden te laten brengen. Ik ben dus met twee grote gele boodschappentassen van een bekende supermarkt (met een smiley erop!) van ’s-Hertogenbosch naar Leeuwarden gereisd. Hier zijn – voor zover ik weet – geen foto’s of video’s van, maar het moet er vast grappig uit gezien hebben. Inzicht nummer twee: reizen (met de trein) met een rugzak én twee overvolle boodschappentassen is niet mijn meest favoriete bezigheid. Maar ik bleef lachen – in overeenstemming met de smiley’s op mijn tassen – en zag er vooral de lol wel van in. Anyway, een hele lange inleiding naar het uiteindelijke verhaal: door een fout bij de pakketdienst is de koffer uiteindelijk wel aangeboden bij het huis in ’s-Hertogenbosch en daar vervolgens ook weer opgehaald. De eigenaresse van het huis waar ik opgepast had, kreeg een pakketbon en stuurde de foto ervan naar mij. Ik bekeek het retouradres: Hoogeveenenweg! Check mijn achternaam…

Van collega’s naar buren

Na mijn verblijf in Leeuwarden had ik een “gat” tussen twee oppashuizen en heb ik mezelf een aantal nachten op een vakantiepark cadeau gedaan. Het was in de week van mijn verjaardag (nice!) én ze hadden een aanbieding, waardoor het makkelijker betaalbaar was. Het vakantiepark had ik onder andere in het Manifestatie Magazine zien staan en op mijn vision board van 2023 geplakt; geen plan, alleen een verlangen daar eens heen te gaan. En zo geschiedde, want het was nog geen half uur van Leeuwarden vandaan. Wanneer ik op de avond van aankomst LinkedIn open, zie ik een bericht van een oud-collega Ha Debbie, als het niet klopt is dit een beetje een gek bericht. Maar zag ik jou in het Wyld in Friesland? Ik denk dat we dan ongeveer buren zijn 😉 wel heel erg toevallig! Grs’. Ik las het bericht. En las het nog eens. Bart – een oud-collega, woonachtig in Limburg – is een trouwe volger van mijn blogs, maar we hadden elkaar al jaren niet gezien of gesproken. Bart verblijft op hetzelfde park, in exact dezelfde periode. Als ik het nu zo opschrijf voel ik weer de verbazing, verwondering en het enthousiasme dat ik op dat moment voelde.

Rosmalen, again…!

Laatst had ik iets verkocht via Marktplaats. De koper en ik hadden verder niet gesproken over de woonplaats van de koper. Toen ik het pakketje had afgegeven en op het verzendbewijs keek, viel mijn mond open van verbazing. De plaats waar het pakketje naar toe gestuurd zou worden was: Rosmalen. Van alle mogelijke steden en dorpen in Nederland, is er iemand uit Rosmalen die het product heeft verkocht. Rosmalen, het dorp waar ik 6 jaar lang naar toe ben gefietst vanuit het naastgelegen dorp waar ik woonde. Omdat mijn middelbare school zich in Rosmalen bevond. Het dorp waar mijn jeugdvriendin woont (die ene, waar ik eerder in deze blog al over schreef).

“Het lijkt een toevalligheid, want verder het valt niemand op. Maar als dit soort voorbeelden van synchroniciteit jou overkomen, geeft dat jou het gevoel dat je op de goede weg bent, dat je gezien of gesteund wordt, dat je verbonden bent met iets groters dan jijzelf” (Bron: https://www.happinez.nl/spiritualiteit/synchroniciteit-toeval-met-betekenis/).

Op momenten waarop ik het even moeilijk heb en twijfel aan alles; aan mezelf, mijn keuzes, mijn intuïtie. Dan helpt het mij om terug te denken aan alle synchroniciteiten van de afgelopen tijd. Mijn hoofd begrijpt er soms niets van en met momenten vind ik ‘het volgen van je hart’ en het creëren van mijn droomleven best pittig. Maar ergens voel ik ook: het klopt Debbie. Het klopt. Ik word gedragen.

En die jeugdvriendin? Daar heb ik voor het eerst sinds ongeveer vier jaar weer contact mee gehad :).