Het “zijn” van een hulpverlener bleek een belangrijk onderdeel van mijn identiteit te zijn geworden. Maar wie ben ik als ik niet meer als hulpverlener werk? Wie of wat blijft er dan nog over? Een deel van mij is in de war van deze wisseling…
Eind 2021 heb ik een coachingstraject afgerond en vorig jaar had ik grootse plannen wat betreft een aanbod gericht op studentenwelzijn. Het concept dat ik had bedacht bestaat nog niet in deze vorm voor deze doelgroep én het is een zeer actueel thema. Ik had me ingeschreven bij de KvK, een naam verzonnen, een logo gemaakt, een domeinnaam, bedrijfspanden bezichtigd en e-mail geregeld. Met vele mensen uit mijn directe omgeving gesproken en van gedachten gewisseld. Een één-op-één coachingstraject gevolgd als ondersteuning voor het concretiseren van mijn plannen. Medewerkers van hogescholen en universiteiten geïnterviewd. Een visie, missie, ideale klant et cetera uitgewerkt.
Vorig jaar (2022), na het eindigen van mijn vaste contract in het voortgezet speciaal onderwijs, kon ik niet wachten om het concept wat ik had bedacht neer te gaan zetten. Een gevoel van ongeduld is mij immers niet vreemd. Totdat ik op een zeker moment aan de handrem trok en ging voelen wat ik écht wilde… op reis gaan! Ik was bijna in mijn valkuilen getrapt: ongeduld, te snel willen gaan, presteren. Dus ik heb mijn plannen voor de onderneming on hold gezet en ben negen weken gaan rondreizen. Dat bleek één van de beste keuzes van 2022 te zijn (naast het opzeggen van mijn baan ;)).
Inmiddels ben ik alweer een tijdje terug in Nederland en nog steeds heel enthousiast over het concept, maar… wat ik me nu realiseer: het concept is voornamelijk vanuit mijn hoofd ontstaan. Het is bedacht op basis van hetgeen ik al kende. Thema’s waarmee ik al bekend was, die aansloten op het werk wat ik al deed en de rol die ik al jarenlang bekleedde: die van hulpverlener. Als ik over het concept praat word ik enthousiast en voel ik bevlogenheid. Tegelijkertijd schuurt het ergens ook een beetje. Het voelt ook als moeilijk, “te groots”. Hoe ga ik dit in hemelsnaam financieren? Zijn hogescholen en universiteiten – waar nog steeds (te) veel waarde wordt gehecht aan evidence based – wel klaar voor dit innovatieve concept? Ben ík er wel klaar voor? Een pitch houden bij gemeentes of besturen… ik voel het niet. En dat is deels angst, maar het subtiele ‘dit-klopt-niet-gevoel’ overheerst. En heel eerlijk: ik heb ook even geen zin om me bezig te houden met de persoonlijke struggles van anderen. Ik heb veel behoefte aan groei, diepgang en zingeving in mijn werk, maar wil ook dat dit met enig gemak en vreugde gepaard gaat (ik heb immers al te lang vanuit wilskracht geacteerd).
Meneer de tandarts, wat zegt u nu?
Laatst lag ik in de stoel van mijn nieuwe tandarts en vertelde hem over mijn woonsituatie. Hij: “Debbie, jij past helemaal gratis op huizen en huisdieren van andere mensen. En je vraagt zelfs geen reiskosten?”. “Uhhh ja, klopt”, zei ik. Deels aan het twijfelen gebracht door zijn vraag, maar tegelijkertijd bevestigde hij ook een subtiel dieper liggend weten. “Maar de meeste huizenoppassers doen dit gratis…”, zei ik (een gedachte die later overigens niet waar bleek te zijn). Mezelf direct realiserend dat dit niet het meest sterke argument was. Waarna de beste man vervolgde: “dus juist dáárom moet jij het anders doen!”.
Ik voelde me enigszins overweldigd door zijn enthousiasme en directheid, maar eerlijk gezegd had ik hier de vorige dag zelf ook al over na gedacht. Maar omdat het niet paste bij mijn overtuigingen over een zinvolle baan en de behoefte die ik heb om ‘iets bij te dragen aan een gezondere wereld’, was dit idee op een bepaalde manier ook verwarrend. Ga ik dan op huizen/ huisdieren passen van mensen met ruim voldoende geld in plaats van werken met “kwetsbare” mensen? Hoe verantwoord ik dat aan mezelf? Hoe gaat mijn netwerk hier op reageren? Ga ik daar dan wel voldoening uit halen? Is er überhaupt wel voldoende vraag naar? En kan ik dat wel maken omdat ik – doordat ik in hun huis mag wonen – zelf geen woonlasten heb, maar zij wel extra energiekosten kwijt zijn? Het heeft ergens ook wel iets moois om het met een gesloten beurs te doen…
Door deze situatie kwam ik tot het besef dat de rol van ‘hulpverlener’ loslaten nog best een ding blijkt te zijn. Want ergens heb ik de overtuiging dat mijn leven vooral zinvol is als ik mensen help met hun psychische gezondheid. Dat ik vooral dáár voldoening uit kan halen (hoewel ik deze voldoening de afgelopen 15 jaar in loondienst overigens te weinig heb ervaren). Mensen helpen die het zwaarder hebben dan ik, dat is wat ik hier te doen heb (geen idee wanneer deze overtuiging is ontstaan). De rol van hulpverlener is een rol die gewaardeerd wordt door anderen: oh wat knap dat je dat kan, dat zou ik écht niet kunnen! Wat een mooi en dankbaar werk! Er is geen discussie over mogelijk: met dit werk draag je écht iets bij!
Weerbericht: wisselvallig weer
En daarbij komt: vorig jaar heb ik tegen iedereen mijn plannen verkondigt. En nu wissel ik weer van idee, terwijl ik nog niet eens echt begonnen was (als in: klanten heb en omzet genereer). Kom ik dan niet wat onbetrouwbaar en wispelturig over? Alsof ik niet weet wat ik wil en dingen niet afmaak? (volgende overtuiging: ‘als je ergens mee begint, moet je het ook afmaken’). En tegelijkertijd weet ik dat ik dit deel van mij juist mag omarmen: want mijn Human Design blauwdruk is Manifestor Generator en ik ben hier niet om alle ideeën die ik heb af te maken (of überhaupt tot uitvoering te brengen). Note to myself: ik mag spelen, fouten maken, leren, niet afmaken en terugkomen op eerdere plannen. Dat is geen falen, dat is juist de bedoeling!
Het idee om rondom huizenoppassen een bedrijf te vormen spreekt mij enorm aan. Het is geleidelijk en vanzelf, door mijn hart te volgen en te reageren op externe zintuigelijke prikkels – mijn strategie in Human Design – ontstaan. Met dit concept kan ik met mijn huidige woonsituatie geld verdienen! En het sluit aan bij wat nu het meest aan mij trekt: reizen, nieuwe plekken ontdekken, avontuur. Hoe dicht bij jezelf wil je het hebben! Maar hoe ga ik dan bijdragen aan een mooiere wereld? En wat is voor mij eigenlijk de definitie van ‘een mooiere wereld’ en wanneer vind ik dat ik voldoende bijdraag? Mijn ego zit nog vast in mijn oude overtuigingen en vindt huizenoppassen niet voldoende. Het moet grootser, meer impact en niet alleen voor de mensen met een grote portemonnee. En meer inhoudelijke diepgang graag, met een “coach-sausje” erover heen bijvoorbeeld. Mijn ego heeft een oordeel over het huizenoppassen: te eenvoudig, intellectueel onvoldoende stimulerend. Ik hoor hem praten, bedank hem vriendelijk en laat het verder voor wat het is.
Behind the scenes
Achter de schermen ben ik nu al een paar maanden bezig met mijn bedrijf! Ik daag mezelf uit om kleine stapjes te zetten, zonder dat het plan al helemaal uitgekristalliseerd is. Om bij te mogen schaven en om terug te mogen komen op eerdere ideeën of besluiten. Om functies of reeds bestaande beroepen los te laten, want dan daarmee beperk ik mezelf en het zit mijn creativiteit in de weg. Om te combineren en niet te denken in vastomlijnde structuren; te denken in én én in plaats van óf óf. Ik daag mezelf uit veel moed en lef te tonen; buiten de gebaande treden en misschien minder conventionele keuzes maken. Geld durven vragen voor iets dat me heel gemakkelijk af gaat, en waar sommige mensen misschien “iets van vinden”. Gaan voor wat mij de meeste voldoening en vreugde geeft; en erop vertrouwen dat mijn lichaam me de weg wijst en het pad zich steeds verder ontvouwt…
Ik weet nog niet precies welke kant het uiteindelijk op gaat, hoe lang ik dit blijf doen of op welke manier ik het verder ga uitbouwen of welke samenwerkingen op mijn pad komen. Ik weet ook nog niet óf en zo ja hoe mijn voormalige rol als hulpverlener onderdeel gaat worden van dit concept (of wellicht van een ander concept). En dat is oké. Ik heb mezelf toestemming gegeven om de hulpverlening en mijn rol als hulpverlener (voorlopig) los te laten. Ik heb het gevoel dat dit nodig is, zodat er ruimte ontstaat voor andere dingen. Andere delen van mij. Maar wie of wat blijft er dan over als ik de rol van hulpverlener los laat? Ik weet het niet… Lieve mensen, het leven is als een kleurrijk palet. We mogen de kleuren kiezen die we mooi vinden. We mogen onszelf toestaan om zelf te bepalen óf en op welke manier we kleuren gaan mengen, zodat er nieuwe kleuren kunnen ontstaan. Blijf jij veilig binnen bestaande hokjes of ga je spelen met kleur?
In hoeverre is jouw huidige baan onderdeel geworden van jouw identiteit en in welke mate zit je vast in deze rol? Welke overtuigingen horen hier bij? Ervaar je voldoende vrijheid om te spelen met deze rol?