WTF, waarom doe je dit nog Debbie?! Soms vraag ik mezelf af waarom ik deze leefstijl nog heb. Met name bij wisselmomenten of wanneer ik even geen oppashuis heb. Wanneer het spannend, onzeker en oncomfortabel voelt dus. Hoe lang ga ik hier nog meer door?
Poep-in-je-broek
Ik leef als fulltime homesitter of housesitter. Of voor de mensen die de Nederlandse taal in ere willen houden: huisoppasser of woningoppasser.
De gemiddelde Nederlander poept in z’n broek bij de gedachte aan compleet vrij zijn van een eigen woning.
Want een eigen woning geeft veiligheid. Een houvast. We hebben de woning nodig om ons veilig te voelen.
Een externe schijnveiligheid, maar dat even terzijde. En ik snap het. Voor mij gold een paar jaar geleden dezelfde ‘poep-in-mijn-broek-angst’.
De gemiddelde Nederlander poept in z’n broek bij de gedachte aan compleet vrij zijn van een eigen woning.
Oké, kleine nuance: het gaat wel om een dak boven je hoofd. Een basisveiligheid. Niemand wil onder een brug slapen. Ik wil het belang hiervan dan ook niet bagatelliseren. Maar tegelijkertijd zijn we mijns inziens te veel gehecht geraakt aan deze stapel stenen. Ieder intelligent weldenkend mens met een netwerk is vindingrijk genoeg om alternatieve oplossingen te bedenken.
Het idee begon destijds als (financiële) noodzaak en een verlangen naar avontuur en vrijheid. Inmiddels heb ik geleerd dat vrijheid een gelaagd begrip is. En dat je woning opzeggen en de weide wereld intrekken nog niet per sé een gevoel van vrijheid geeft. In ieder geval zeker niet een duurzaam gevoel van vrijheid.
Hoe lang ga ik dan nog fulltime op huizen passen? Dat is een vraag van het hoofd, waar ik nu geen antwoord op heb. Dat antwoord zal vanzelf komen. Ik vermoed (of hoop? haha!) dat 2025 een kantelpunt is. Dat er dan dingen gaan veranderen.
Droomscenario
Inmiddels heb ik ervaren dat het ook fijn is om meer smaakjes te hebben en niet volledig afhankelijk te zijn mensen die een huis(dieren)oppas nodig hebben. Om alle financiële vrijheid te hebben om bijvoorbeeld te kunnen zeggen: volgende maand ga ik eerst vier weken huisoppassen in Costa Rica, daarna verblijf ik daar nog in hotels en comfortabele luxe co-livings (van Outsite!). En als ik er genoeg van heb, dan vertrek ik naar een volgende plek.
Niet omdat het moet, maar omdat het kan.
Een jaartje Kaapstad lijkt me ook wel wat.
Portugal. Spanje. Een paar maanden Dahab, Egypte.
Ontdekken en proeven. Het kind in mij wordt daar heel blij van!
Voelen en ervaren op welke plek mijn hart écht een sprongetje maakt. Kennismaken met de plek die echt voelt als thuis.
Want uiteindelijk woon ik (vòòr mijn 45e) in het buitenland.
Wonen als in ‘ergens vestigen, voor langere tijd committen aan één plek’
Maar waar dan?
Om deze keuze te kunnen maken is het ontdekken dus nodig!
Ergens is het droomscenario ook een verlangen naar controle en regie.
Maar misschien is er eerst nog iets anders nodig… Heb ik eerst volledig te leren zakken in vertrouwen en overgave. Dat er altijd ergens een plekje voor me is. De onzekerheid, angst en het gevoel van ontheemd zijn volledig doorvoelen. Maar ook hulp aanvaarden die er beschikbaar is en dit echt owen (zonder schaamte, schuld of gevoel van ’tot last zijn’).
Want ergens is bovenstaand droomscenario ook een verlangen naar controle en regie…
Snap je hem? 😉
Wat is jouw droomscenario; waar zou jij willen wonen?
Wil je meer info of een kennismakingsgesprek plannen?
Ga voor Oppashuis naar: https://homyhomesitters.com/contact/
En voor Opruimhuis naar: Contact Opruimhuis – Homy